|
چکیده
|
هر نوع بیماری که به طور طبیعی از حیوان مهره دار به انسان یا بالعکس منتقل شود، در گروه زئونوزها یا بیماری های قابل انتقال بین انسان و حیوانات قرار می گیرد. این گروه از بیماری ها به وسیلۀ انواع عوامل بیماری زا، از جمله باکتری ها، انگل ها، قارچ ها، ویروس ها و پریون، ایجاد می شوند. بعضی از بیماری های قابل انتقال بین انسان و حیوان از طریق غذا (تب مالت و سل)، برخی به وسیلۀ گازگرفتگی توسط پستانداران (هاری) یا گزش حشرات (تب درۀ ریفت) و گروهی از طریق آلودگی محیط زیست (کیست هیداتیک) قابل انتقال اند. در کشور ما، برخی از بیماری های قابل انتقال بین انسان و حیوان به صورت بومی وجود دارند که مهم ترینِ این بیماری ها عبارت اند از: هاری، لیشمانیوزیس پوستی و احشایی، تب مالت، تب خونریزی دهندۀ کریمه- کنگو و لپتوسپیروزیس. علاوه بر این، برخی بیماری ها مثل بیماری تب دنگی که قبلاً در کشور ما وجود نداشت یا اهمیّت کمتری داشت، در سال های اخیر به عنوان تهدیدی روزافزون درنظر گرفته می شوند. به طور کلی، بیماری های قابل انتقال بین انسان و حیوان هنوز هم تهدیدی مهم برای بهداشت عمومی اند، اما متأسفانه بسیاری از آنها مورد غفلت قرار گرفته اند. به عبارت دیگر، سیستم بهداشتی برخی کشورها در سطوح ملی و بین المللی این بیماری ها را در اولویت قرار نداده اند، بنابراین با اینکه این بیماری ها قابل پیشگیری اند، سالانه سلامت و تندرستی صدها هزار انسان و حیوان را در تمام جهان، به خصوص در کشورهای در حال توسعه، تحت تأثیر قرار می دهند. بنابر تعریف سازمان جهانی بهداشت (WHO)، تندرستی حالتی از رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی است. کمک هایی که علم و دانش دامپزشکی می تواند برای رسیدن به تندرستی ارائه دهد، مختصراً در تعریف «دامپزشکی در خدمت بهداشت عمومی» ذکر شده و طبق این تعریف، تمامی کوشش های اجتماعی تأثیرگذار و تأثیرپذیر به وسیلۀ علم دامپزشکی برای دستیابی به پیشگیری از بیماری ها، محافظت از زندگی و افزودن رفاه انسان است.
در تألیف این کتاب تلاش شده تا مطابق سرفصل مصوب درس بیماری های قابل انتقال بین انسان و حیوانات، توالی و نظم منطقی فصل ها براساس نوع ارگانیسم بیماری زا (باکتریایی، انگلی، ویروسی، قارچی، پریونی، نوپدید و بازپدید) تنظیم شود و دربارۀ هر بیماری به جنبه های مختلف آن شامل مقدمۀ بیماری، مشخصات عامل بیماری، همه گیرشناسی
|