مشخصات پژوهش

عنوان	ارزیابی تجربی زمان بندی پاشش دیزل و فشار هوای ورودی به سیلندر در یک موتور اشتعال تراکمی سنگین غیر جاده ای در شرایط کارکردی بار سبک تا سنگین
نوع پژوهش	طرح پژوهشی خاتمه‌یافته
کلیدواژه‌ها	موتور اشتعال تراکمی، بازده حرارتی ترمزی، اکسیدهای نیتروژن، دوده، زمان بندی پاشش، فشار هوای ورودی
چکیده	در این مطالعه ی آزمایشگاهی، اثرهای همزمان و جداگانه زمان بندی پاشش سوخت دیزل و فشار هوای ورودی در یک موتور اشتعال تراکمی سنگین 12 سیلندر بررسی شده است. 20 راهبرد متفاوت بر حسب دو متغیر همچون زمان پاشش مستقیم سوخت دیزل (6 تا 14 درجه میل لنگ قبل از نقطه مرگ بالا با گام 2 درجه) و فشار هوای ورودی به سیلندر (3/1، 8/1، 4/2، و 8/2 بار) بر مشخصه-های احتراق (بیشینه فشار احتراق، دمای گازهای خروجی)، انتشار آلایندگی (اکسیدهای نیتروژن، دوده) و عملکرد (بازده حرارتی ترمزی) در شرایط کارکردی متفاوت بار موتور (200، 450، 700، و 900 کیلووات) مورد بحث و بررسی قرار گرفته شده است. دستاوردهای تجربی نشان داده است با پاشش دیزل در زمان 14 درجه میل لنگ قبل از نقطۀ مرگ بالا، دمای شعله افزایش یافته و در نتیجه، بیشینه دما و فشار درون سیلندر افزایش می یابد. افزایش فشار هوای ورودی تا 8/1 بار منتهی به کاهش دمای گازهای خروجی و ترکیبات نسوخته شده است. علاوه براین، در بار 90 درصد (900 کیلووات) پیش اندازی زمان پاشش دیزل از 6 تا 14 درجه میل لنگ قبل از نقطه مرگ بالا در فشار هوای ورودی 8/2 بار، میزان انتشار دوده حدود 5 درصد کاهش و بازده حرارتی ترمزی نیز حدود 2 درصد بهبود یافته است. بطورکلی، راهبرد افزایش فشار هوای ورودی تا 8/2 بار همزمان با جلوانداختن زمان پاشش دیزل تا 14 درجه میل لنگ قبل از نقطه مرگ بالا منتهی به کاهش چشمگیر دوده تا 24 درصد و بهبود بازده حرارتی ترمزی موتور تا 10 درصد شده است. با این حال، اکسیدهای نیتروژن حدودا 211 درصد افزایش یافته است که این خود یک عیب قابل ملاحظه در بکارگیری این راهبرد برای موتور دیزلی می باشد.
پژوهشگران	بهرام جعفری (نفر اول)