|
چکیده
|
زمانی که پاسخ فیزیولوژیک بدن جهت تنظیم دمای حیواناتی که در معرض هوای گرم مرطوب قرار گرفته اند ناکافی باشدو آداپتاسیون مکانیسم های موجود برای به حداقل رسانیدن گرمای مورد اشاره صورت نگیرد، اصطلاحاً از واژه تنش گرمایی برای این حالت حیوان استفاده می کنند. تحقیقات نشان داده است که تنش گرمایی نه تنها بر گامتوژنز تأثیرگذار است، بلکه پروتئین های موجود در پلاسمای منی نیز تحت تأثیر قرار می گیرند و بدین طریق عملکرد اسپرم تأثیرات مخرب طولانی تری قرار خواهد گرفت. در صورتی که دمای محیط به اندازه ای بالا رود که از ظرفیت مکانیسم های حفظ تعادل دمای بیضه (مانند شبکه مویرگی پلکسوس یا سد خونی-بیضه ای یا انقباض و انبساط عضلات ناحیه) بالاتر باشد، این افزایش دما به کیسه بیضه و خود بیضه ها نیز منتقل می گردد. از آنجا که افزایش دما کیسه بیضه و خود بیضه ها با توجه به متابولیسم بالای بیضه ها در تعادل با خون ورودی مورد نیاز بیضه ها می باشد،لذا در شرایط تنش گرمایی در بیضه ها شرایط هیپوکسی موضعی رخ می دهد که متعاقب آن و در اثر آزاد شدن رادیکال های آزاد پراکسیداسیون لیپید، تخریب و قطعه قطعه شدن DNA، افزایش درصد اسپرماتوزوئیدهای با مورفولوژی غیرطبیعی، کاهش تحرک و موارد این چنینی رخ خواهد داد. اسرماتوسیت ها و اسپرماتید ها بیشترین حساسیت را به تنش گرمایی دارند. در زمان تنش گرمایی کاهش وزن بیضه، افزایش آپوپتوز، کاهش ظرفیت باروری نیز مشاهده شده است. تجمع ROS در طی تنش های اکسیداتیو مثل تنش گرمایی موجب آسیب هایی به خصوص آسیب به غشای پلاسما و DNA می شود.
|