|
عنوان
|
سنتز نانوکیتوسان تیول دار بعنوان حامل داروی بیپریدین با استفاده از دو کراس لینکر تری پلی فسفات (TPP) و جنیپین و بررسی رهایش و سمیت آنها
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ‌شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
نانوذرات کیتوسان، ژل یونی، بیپریدین، تری پلی فسفات، جنیپین
|
|
چکیده
|
زمینه: دارورسانی نوین از دیرباز با اهدافی مانند کاهش عوارض جانبی مصرف، افزایش دسترسی زیستی، انتقال هدفمند داروها و همچنین گذر از سد برخی موانع مانند موانع خونی- مغزی، بدنبال طراحی سامانه های دارورسانی کارآمد است. نانوذرات در زمینه حامل های دارویی بسیار با اهمیت هستند زیرا توانایی حمل انواع داروها به قسمت های مختلف بدن در زمان مناسب را دارند. روش بررسی: در مطالعه حاضر ترکیب نانوذرات کیتوسان تیول دار بارگذاری شده با بی پریدین توسط روش ژل یونی با استفاده از دو نوع اتصال دهنده ی عرضی (TPP و چنیپین) سنتز شده و کارایی آنها مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج آنالیزFTIR سنتز موفقیت آمیز مراحل مختلف نانوذرات کیتوسان تیول دار بارگذاری شده با بی-پریدین را از طریق هر دو کراسلینکر تایید نمود. نتایج تصاویر SEM نشان داد نانوحامل های سنتز شده دارای ساختار نانورد می باشند و نانوحامل دارو سنتز شده با کراسلینکر جنیپین دارای ساختار منظم تر با اندازه ی حدود 150 نانومتر و نانوحامل دارو سنتز شده با TPP دارای اندازه ی حدود 200 نانومتر است. بررسی نتایج آزمون رهایش دارو نشان داد نانو حامل دارو سنتز شده با کراسلینکر جنیپین رهایش بیشتری دارد و همچنین تست سمیت سلولی نیز نشان داد نانو حامل دارو سنتز شده با جنیپین سمیت کمتری نسبت به نانو حامل سنتز شده با TPP دارد. نتیجه گیری: با درنظر گرفتن سمیت کمتر و رهایش طولانی مدت تر نانوحامل داروی سنتز شده با جنیپین نسبت به نانو حامل سنتز شده با TPP، با استفاده از این نانوحامل، زیست دسترسی دارو افزایش مییابد و میتواند بعنوان سیستم دارو رسان مناسب برای انتقال دارو باشد.
|
|
پژوهشگران
|
فخیمه طولارود پایین (نفر اول)، رضا سالاریان (نفر دوم)، سید مهدی حسینی (نفر سوم)، محمدحسن شاهوی (نفر چهارم)، تهمینه عبادی (نفر پنجم)
|