مشخصات پژوهش

عنوان	α-یینن بررفتارهای شبه افسردگی و اضطراب و فعالیت آنزیمهای آنتی بررسی اثرات آنتی اکسیدانی در مدل حیوانی شیزوفرنی القاشده با کتامین.
نوع پژوهش	طرح پژوهشی خاتمه‌یافته
کلیدواژه‌ها	α- پینن، اسکیزوفرنی، درمان پیشگیرانه، کتامین، موش سوری.
چکیده	اسکیزوفرنی یک بیماری عصبی_روانشناختی است که با علائم متعددی از جمله توهم، اضطراب و علائم افسردگی مشخص می شود. مطالعات نشان داده اند که پاتوژنز اسکیزوفرنی با استرس اکسیداتیو و التهاب عصبی مرتبط است. در حالی که امروزه، داروهای ضد روان پریشی اولین خط درمان را تشکیل می دهند، همچنان بسیاری از این بیماران به درمان های دارویی پاسخ ضعیفی می دهند. این بیماری به میزان بالا تحت تاثیر عوامل ژنتیکی و آسیب های روحی و عوامل استرس زای محیطی است. بنابراین یافتن درمان جدید با رویکردهای پیشگیرانه بوِیژه برای افرادی با خطر بالای ابتلا به این بیماری، می تواند جهت جلوگیری از بروز و کاهش شدت علائم آن مفید باشد. فعالیت های ضد التهابی، آرام بخش، آنتی اکسیدانی از خواص مفید α-پینن می باشد. بنابراین در این مطالعه به بررسی اثرات پیشگیرانه دوزهای پایین α-پینن در مدل آزمایشگاهی اسکیزوفرنی القاشده با کتامین پرداخته ایم. در این پژوهش، موش های سوری به 4 گروه 10تایی تقسیم شدند. گروه کنترل و کتامین که به مدت 4هفته سالین را به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه های تیمار، غلظت های 10 و 20 میلی گرم از α-پینن را به مدت 30 روز بصورت خوراکی دریافت کردند. گروه های اسکیزوفرن، کتامین را با غلظت20 میلی گرم برکیلوگرم در هفته های سوم و چهارم به صورت درون صفاقی دریافت کردند. سپس با آزمون شنای اجباری و زمینه باز (OFT) بترتیب رفتارهای منفی و مثبت ارزیابی شدند. نسبت به گروه کنترل، کتامین توانست مدت زمان بی حرکتی را افزایش دهد (0.001P ≤). نسبت به گروه کتامین تنها، هر دو دوز α-پینن هم توانستند این افزایش را کاهش دهند (0.001>P). در OFT کتامین توانست نسبت به گروه کنترل، میزان حرکات افقی و عمودی را افزایش دهد (0.001P ≤). هرچند نسبت به گروه کتامین تنها، هر دو دوز α- پینن این افزایش را کاهش دادند، اما این تغییر معنی دار نبود. میزان فعالیت SOD و CAT در موش های گروه کتامین نسبت به گروه کنترل بطور معنی داری کاهش یافت (به ترتیب 0.001>P و 0.05>P). تزریق دوزهای پایین آلفاپینن در موش های مبتلا به اسکیزوفرنی القاشده با کتامین نسبت به گروه کتامین، توانست میزان فعالیت SOD و CAT را بطور معنی داری افزایش دهد (به ترتیب 0.001>P و 0.05>P). غلطت MDA در موش های گروه کتامین نسبت به گروه کنترل بطور معنی داری افزایش یافت (0.001>p). تزریق دوزهای پ
پژوهشگران	حکیمه گاوزن درونکلا (نفر اول)، محمدامین مشایخ پور (همکار)